Vroeger,
toen mevrouw en meneer PLED nog kleine Pledjes waren die in houten schoolbankjes zaten,
hingen er in de schoolklassen veelal van die mooie geïllustreerde prenten.
Tenminste: als je het geluk had dat je juf of meester die dingen ophing.
De Friese meester Piet, van de kleine meneer PLED, deed dat gelukkig wel.
Zo hingen er bijvoorbeeld prenten van Nederlandse zoetwatervissen,
waarbij de afbeelding van de snoek destijds tamelijk angstaanjagend op me overkwam.
Tsja.
Deze prent, van ´Het leven in en rond de Nijl´ hing er soms ook.
Ik vond het nijlpaard en nogal schaapachtig en onnozel uitzien en moest er toen ook al om grinniken.
Ook die klungelige wegvluchtende Ibis,
door de oude Egyptenaren notabene Heilige Ibis genoemd,
vond ik lachwekkend.
Zie ´m gaan, die angsthaas!
Nee, dan keek ik toch liever naar de prent met Nederlandse weidevogels,
waaronder de Grutto.
´Als je als vogel luidkeels je eigen naam roept,
terwijl je boven de Friese weides vliegt,
alle beesten en mensen onder je tartend, dan heb je lef´,
zo dagdroomde ik destijds.
´Als de Grutto aan de Nijl zou leven, dan zou het nijlpaard op de vlucht slaan. Ha!´ mijmerde ik verder.
Ach ja,
Het was een fijne tijd,
de tijd van prenten aan de muur en potjes inkt voor je snufferd.